Mijn tocht der tochten in het SkiCircus

Op mijn laatste dag in Leogang bracht ik vroeg in de ochtend, om 6 uur, Inge naar de bus voor haar doorreis. Deze laatste dag had ik geheel voor mezelf, wat een luxe! In de avond had ik wat meer informatie verzameld over de must-do afdalingen in het skigebied Skicircus Saalbach Hinterglemm Leogang Fieberbrunn.

Na een grondige zoektocht had ik een screenshot gemaakt en was benieuwd naar wat de dag zou brengen. Mijn doel was om uiterlijk om 16.00 uur terug in het hotel te zijn, zodat ik nog tijd had om te eten en mijn spullen in te pakken voor mijn avondvlucht naar huis.

Om 7.30 uur genoot ik van een uitgebreid ontbijt en bereidde ik een lunchpakket voor, zodat ik in de middag niet hoefde te stoppen voor eten. Ik vind het prettig om rond het middaguur te snowboarden, omdat de pistes dan rustiger zijn; de meeste mensen zijn dan namelijk aan het lunchen.

Om 8.30 uur stond ik boven op de Asitz, met lift L2. De andere liften op die locatie startten pas om 9.00 uur, dus besloot ik eerst richting de andere gondel te gaan, de Steinbergbahn (L4). Het was heerlijk rustig en de pistes waren prachtig. Mijn plan was om naar de Schattberg te gaan, waar een lange afdaling van 4 kilometer en 1000 hoogtemeters op me wachtte. Dit is de langste en steilste piste van de regio en biedt een adembenemend uitzicht. Met de Steinbergbahn ging ik weer omhoog en vervolgde mijn weg naar lift L7 om aan de andere kant van de berg uit te komen, bij de Großer Asitz.

Vanaf de Großer Asitz nam ik lift I2 of I3 naar het middelstation. Dit gedeelte van de route was bijzonder mooi, omdat je door het dal skiede, omgeven door indrukwekkende bergen. Het werd echter wat drukker, aangezien het deze week voorjaarsvakantie is voor de Oostenrijkers. Met lift I2 ging ik omhoog naar de Wildenkarkogel op 1910 meter hoogte. Hier nam ik de tijd om foto's en filmpjes te maken bij het uitkijkpunt, waar een informatief bord de omliggende bergtoppen aanduidde. Het uitzicht was adembenemend en zeker het bekijken waard op de vlog.

Daarna volgde ik de routes 166 en 152 naar beneden richting het dorp Saalbach. Het idee om naar een ander dorp te boarden vond ik erg cool. Beneden aangekomen, bevond ik me bij een kinderweide met enkele liftjes die je naar verschillende bergtoppen brengen. De sfeer hier was gezellig en uitnodigend.

Ik moest even oriënteren waar ik heen moest. Ik wist dat ik door het dorp heen moest om de gondel, de Schattberg Express, te bereiken voor de geplande afdaling. Vanaf de piste nam ik een lift naar beneden (een gewone lift, geen skilift) en kwam ineens midden in het dorp uit, waar gezellige restaurantjes, cafés en winkels te vinden waren. Ik wandelde door het winkelstraatje naar de andere gondel en nam natuurlijk even de tijd om een souvenir te kopen.

Op naar de gondel! Het was rustig, zodat ik direct door kon lopen. Boven op de Schattberg-Ost genoot ik van een koffie bij de Skyrest en overwoog ik mijn volgende stappen. De Zwölferkogel, gelegen naast de Schattberg, stond ook op mijn lijstje. Mijn benen waren in topconditie, dus ik besloot eerst deze afdaling van 4 kilometer te maken, met zowel rode als zwarte pistes. Ik begon op rode piste 1, gevolgd door een stuk zwarte piste 1b en daarna zwarte piste 1a. Na deze uitdaging ging ik weer omhoog met de Schattberg Express om mijn verdere route te plannen.

Ik besloot richting Schattberg-West te gaan, met als doel de Zwölferkogel te bereiken en de afdaling te maken waar eerder de wereldkampioenschappen plaatsvonden. Mijn ambitie was om de volledige ronde te maken en eindigen in Fieberbrunn. Met gondel A6 ging ik naar Schattberg-West en vervolgens naar het dal om in Hinterglemm uit te komen. Hier volgde ik een mooie rode piste naar gondel B1, die me naar de Zwölferkogel bracht. Bovenaan de afdaling, die ook door de wereldkampioenen werd geskied (route 40), voelde ik me echt een beetje een kampioen. De piste was indrukwekkend met zowel rode als zwarte stukken.

Mijn plan was om de volledige ronde te doen en daarna de skibus naar Leogang te nemen. Het laatste stuk van de afdaling biedt de keuze tussen een zwarte of een rode piste. Omdat mijn benen vermoeid waren, koos ik voor de rode piste. Deze afdaling was steil en indrukwekkend. Tijdens de afdaling stopte ik even om te filmen, vooral vanwege de snelheid waarmee de skiërs tijdens de wedstrijd deze piste aflegden, met snelheden tot 120 km/h. Onder aan de afdaling skiede ik over een brug naar gondel C1, waarna ik de Reichhendlkopf op ging.

Dit gedeelte van de berg was enigszins chaotisch. Hoewel het mooi en rustig was, waren de stukken snowboarden relatief kort en was er veel liftenwerk. Mijn doel was uiteindelijk de Reiterkogel te bereiken om daar de rode 125 te nemen. Hiervoor moest ik nog verschillende pistes en liften nemen. Opeens begon ik te twijfelen: was dit wel zo’n goed idee? Zou ik het volhouden? Hoe laat vertrekt mijn vliegtuig? Maar goed, ik besloot door te zetten. Met lift C1 ging ik omhoog, gevolgd door lift C3 naar de Hasenauerkopf, en daarna nog lift D3 en D2. Toen het huilen mij nader stond dan het lachen, omdat de sneeuw zwaar was en mijn benen vermoeid, vond ik uiteindelijk lift D5, de Sunliner, die me naar de Reiterkogel bracht.

Tijdens deze tocht viel me op hoe de weersomstandigheden sterk konden verschillen. Aan deze kant van de berg was het rustig en weinig winderig, terwijl het aan de kant van de Schattberg en Zwölferkogel aanzienlijk winderiger en frisser was. Op de Reiterkogel aangekomen, was ik blij dat ik verder kon richting Fieberbrunn, waar de pistes voornamelijk mooi en goed onderhouden waren, met relatief weinig liften.

De rode piste 125 is echt een aanrader: lang, mooi en rustig, met uitstekende omstandigheden. Mijn benen waren weer tevreden, maar het laatste stuk was zwaar, met veel ijs en hoge sneeuwhopen. Richting de gondel E5/E4, de Henne, volgde ik route 121 en 121b naar gondel E1, die me naar een kinderweide bracht. Gondel E1 is een korte verbinding van de ene kant van de berg naar de andere, goed geregeld. Mijn lunch had ik ondertussen ergens in een gondel gegeten en voor koffie durfde ik niet meer te stoppen. Het was inmiddels 14.00 uur, dus ik nam alleen een snelle toiletbreak. Het laatste stuk volgde ik de 110 naar 110a naar lift F1 of F3, waar de skibus zou moeten zijn.

Tot mijn spijt bleek de 110a afgesloten te zijn! Achteraf gezien had ik ook de blauwe 107 kunnen nemen, met sleepliftje F8 en dan de rode 105. Maar ik was vastbesloten om de 110a te volgen. Het eerste deel was nog prima, maar daarna ontdekte ik waarom deze piste was afgesloten: het was helemaal groen, of eigenlijk bruin, zonder sneeuw. Ik heb nog een stuk kunnen boarden, maar moest uiteindelijk mijn snowboard uitdoen en door de modder omhoog wandelen, wat een uitdaging was. Gelukkig kon ik mijn snowboard weer aantrekken voor het laatste stuk en veilig beneden komen.

Dit was niet ideaal voor mijn materiaal; ik heb mijn board onder de douche gezet bij aankomst. Bij voldoende sneeuw zou dit pad echter prachtig zijn. Voor nu genoot ik er iets minder van, maar ik bereikte de piste en lift gelukkig op tijd om de skibus te nemen.

De skibus vertrok direct vanaf de piste, wat ideaal was. Verschillende bussen gingen in diverse richtingen, dus ik moest goed opletten. Rond 15.00 uur vertrok de bus net, en de volgende zou pas over een uur komen. Alternatieven waren ook tijdrovend en hadden slechte verbindingen. Daarom nam ik maar een taxi. Binnen 15 minuten was ik weer bij mijn hotel, zij het 50 euro lichter.

Al met al was het een avontuurlijke en onvergetelijke dag, een absolute aanrader. Het was fantastisch om zoveel verschillende pistes te verkennen en door diverse dorpjes te boarden zonder twee keer hetzelfde stuk te doen. Voor deze ronde is het raadzaam om zelf eten en drinken mee te nemen en goed te letten op de vertrektijden van de skibus. Ondanks het korte wachten op de bus voor mijn vlucht, heb ik enorm genoten van de tocht en de uitdagingen.

Bedankt voor het lezen, ik kom hier in ieder geval graag nog een keer terug !