Hulpverlening op de piste en adequaat optreden

... niet alleen op de piste zelf, maar ook in de klinieken"

Blog: Marlène Geskes

Uit eigen ervaring kan ik vertellen dat, naast het lastige van een ongeluk, het ook erg interessant is om te zien hoe de hulpverlening er aan toe gaat en hoe goed en snel iedereen acteert bij een ongeluk.

Enkele jaren geleden heb ik een stom ski-ongeluk gehad:

Aan het eind van een zwarte piste skiede ik op een vlak stuk, ik wachtte even op mijn vriend en toen ik weer verder ging, bleef mijn linker ski in de sneeuw achter. Ik draaide door en voelde mijn enkel breken. Omdat ik langzaam ging, ging mijn ski niet los. Ik wist meteen dat het gebroken was. Terwijl ik op de piste lag en aan het wachten was op de piste patrol, deed ik alvast mijn skischoen uit. Toen bleek dat mijn voet 90 graden stond ten opzichte van mijn been, niet helemaal goed dus. Ik voelde niets, geen pijn niets, maar wist wel dat het niet klopte.

Omdat ik niets kon doen, bleef ik maar gewoon liggen. Mijn vriend zou zo wel terugkomen.  Al meteen stopte er een jonge Française die ook aan het skiën was. Zij zette mijn ski’s schuin in de sneeuw (ten teken van een ongeval) en bleef bij me. Zij gaf mijn vriend aanwijzingen wat hij moest doen (naar de skilift en vragen om een “banaan”).

Binnen 10 minuten kwam de piste patrol met een ouderwetse houten banaan. Ik kreeg een opblaasspalk en werd ingesnoerd om de 50 (!) meter naar beneden, naar de weg af te leggen. Daar kwam een ambulance die me naar het medisch centrum bracht, 5 km verderop.

De begeleider in de ambulance vroeg aan mij hoeveel pijn ik had op een schaal van 10. Aangezien ik nog steeds geen pijn had maar het ook raar vond om “0” te zeggen, zei ik “4”.

In het medisch centrum was ik meteen aan de beurt, foto maken en meteen vertelde de arts me dat het niet helemaal goed was. Alles was kapot, het bot in mij enkel was volledig door en de banden waren om het bot waren afgescheurd. In het medisch centrum, bij ons in Les Saisies, konden ze niets doen dus ik moest naar een privé kliniek in Aix les Bains: kliniek Herbert, voor een operatie. 
Hij wilde perse dat we daarheen gingen ook al was er dichterbij een ander ziekenhuis.

En dat was goede keuze. Omdat ik een 4x4 heb en we meteen met eigen auto erheen konden, ging alles erg snel. Ik kreeg pijnstiller, gips voor de reis en we gingen.

De arts mailde de foto door naar de iPhone van de arts in Aix. Die wist dus al dat ik eraan kwam en wat er aan de hand was. Toen ik na een ritje van 1,5 uur in Aix gearriveerd was kwam meteen de anesthesist een intake doen, de verpleegkundige hielp met alles en 10 minuten later kwam de arts. Nog even een nieuwe foto, O.K.-kleding aan en de operatie kon beginnen.

Ik ben om 14.00 uur gevallen, ik was om 15.00 uur in het lokale medisch centrum in Les Saisies en om 18.00 lag ik met een ruggenprik op de O.K. in Aix.

Ondanks dat het ongeluk zelf uiteraard zeer vervelend was, ben ik zeer te spreken over de kundige en aardige mensen die werkzaam waren in de medische centra. Ik had geen pijn en heb eigenlijk helemaal geen pijn gehad.

Na de operatie kreeg ik een mooie kamer voor mijzelf. Mijn vriend kwam nog even gedag zeggen en toen kon ik lekker gaan slapen. Vanzelfsprekend wel eerst via de Social Media iedereen ingelicht.

De volgende dag wilde ik naar huis maar mijn arts was aan het skiën. Ik wilde daar niet op wachten. Die hebben ze op de piste gebeld (doen ze dus gewoon uit zichzelf). Hij vroeg of alles goed was, overlegde nog even met de anesthesist die me die dag wel had gezien, wenste mij alle succes, dikke zoenen en ik mocht naar huis. Ik was nog geen 20 uur in het kliniek geweest en ik ging lekker naar mijn eigen huis in de Alpen.

Wat ik geleerd heb en wat anderen wellicht kan helpen.

Herstellen kost tijd en energie: Ik merkte aan mijn lijf dat er veel gebeurde. Zoals eerder gezegd; ik heb geen pijn gehad maar mijn stofwisseling was volledig van slag. Ik heb dat geaccepteerd en er verder niks mee gedaan. Ik ben na het ongeluk nog een week in Frankrijk gebleven. In deze week heb ik veel rust gehouden en ben ik gewend geraakt aan mijn gips en het lopen met krukken. Het enige wat je kan doen is met je been veel omhoog zitten/liggen en veel slapen. Ik heb de eerste week na mijn ongeluk volledige rust gehouden en dat heeft me een goede basis gegeven voor het verdere herstel. Bij thuiskomst ben ik wel meteen weer gaan werken (ik ben zelfstandig ondernemer).

Na 3 weken kreeg ik loopgips en na 7 weken ging alles eraf en was ik hersteld en kon ik gaan revalideren.

Trainen en uitdagen

Ik ben gaan fietsen; ik heb een trainingsprogramma opgezet op mijn wielrenfiets die binnen in een tacx systeem stond.  Tevens ben ik met mijn personal trainer gaan trainen. Beetje voor beetje de intensiteit van de training opgeschroefd om mijn enkel uit te dagen.

Grenzen verleggen

Na een half jaar van rustig trainen, wilde ik echt weer op niveau komen. Ik was toen weer in Frankrijk en heb een trainingsschema opgezet om echt te knallen. Ik ben gaan hardlopen in de bergen volgens een opbouwend schema. En nu...een jaar verder, loop ik inmiddels 7 km hard, ik train volop, ik heb al weer drie weken geskied en ben sterker en vitaler dan ooit daarvoor. En mijn enkel... nergens meer last van! Wel een aangepaste skischoen zodat de plaat in mijn voet wat extra ruimte heeft.

Mijn lessons learned:

• Het krijgen van een ongeluk kan iedereen overkomen maar herstellen gaat beter als je gezond bent en in een goede conditie;
• Luister naar de artsen daar, die hebben hier vaak mee te maken en weten echt wat goed is;
• Zorg dat je altijd je pasje van de verzekering bij je hebt;
• Snel opereren zorgt voor sneller herstel, laat je meteen helpen in een gespecialiseerde kliniek, bij voorkeur in het land waar je dan bent. In Nederland zijn ze echt niet zoveel beter. Sterker nog; de snelle operatie in Frankrijk heeft er mijns inziens toe bijgedragen dat ik zo snel en zo goed hersteld ben;
• Kijk uit voor overbelasting bij het herstel maar zeker voor onderbelasting, dat is nog gevaarlijker om goed te herstellen.
• Doe alle trainingen volgens vaste schema's hou je daaraan en bouw het rustig op;
• Luisteren naar je lijf, heb geduld en wil niet te snel!
• Stel haalbare doelen en blijf positief.

En tot slot; trainen, trainen, trainen..."